نگاه یک کارمند زن دانشگاه صنعتی شریف به روز زن و بزرگداشت آن در دانشگاه
علت ارج نهادن به زنان حتی در کلام , از آن جا ناشی می گردد که در تمام فرهنگ ها از جوامع ابتدایی گرفته تا
جوامع پیشرفته و مترقی همواره به زنان به عنوان زاینده نسل بشر , زاینده زنانی از جنس خود و آفریننده
مردانی که جهان را اداره می کنند یاد میشود .
آنان همواره مدیران و صاحب نظرانی موفق بوده اند . چرا که مردان به ظاهر مدیر و قدرتمند در دامان انان
پرورش یافته اند . در پشت افکار و تمایلات مردان , مردان بزرگی که خانواده و جامعه را اداره می کنند همواره
زنانی بوده اند که مدیریت این مردان را به عهده داشته اند که یا در پشت پرده سکان هدایت افکار مردان را در دست
داشته اند و یا در کنارشان بوده اند و یا راسا مدیریت کرده اند . نقش زنان همیشه انکار ناپذیر بوده . حتی در جوامع
مرد سالار نیز این چنین بوده است . علت اختصاص روز یا هفته ای از سال چه در ابعاد جهانی و چه در ابعاد داخلی
نیز ناشی از این دیدگاه بوده و طبیعتا الگوی یک زن نمونه نیز حضرت فاطمه زهرا ( ع) به عنوان معیار در داخل کشور
ما بوده است . حال که ظاهرا قدرت و مدیریت جهان , کشور و حتی هر خانواده کوچک در دست مردان تصور می شود
از همه مردان و قدرت مداران خواستارم که جهان خود را خالی از وجود زنان تصور نمایند. یعنی جهان کوچکشان را از
وجود نیمی از موجودات تاثیر گذار و زاینده نسل بشری تهی نمایند , حال برای همین مردان اگر عمری دویست ساله
فرض کنیم , در سال 1587 شمسی و یا 2208 میلادی که نسل مردان نیز رو به انقراض می گذارد , جهان می ماند و
طبیعت بکری که خالی از وجود انسانهاست . کوه ها , ابر و باد و مه و خورشید و فلک می ماند و جانورانی از نر و ماده
که جهان را مملو از خود خواهند کرد .آ یا باید منتظر ظهور دوباره آدم و بعد از ان حوا باشیم تا دوباره از نو شرو ع کنیم .
آیا نمی توان از همین حال شروع کرد و بدرستی پذیرفت که جامعه به طور مساوی در دست زنان و مردان باید باشد و
چه بسا که زنان مدبر تر و با انگیزه تر باشند . پس روی سخنم با شما آقایان است که لاجرم در حال حاضر سکان اداره
خانواده , شهرو روستاو کشور در نمای ظاهری در دستانتان است . بیایید و از ته دل و علاقمندی عمیق به روز زن به
خاطر مادران , خواهران و همسرانتان ارج بگذارید و آن را به کاری " باری به هر جهت " و بی محتوا ننگریسته و در
برگزاری روز زن با مدیریت صحیح هزینه ها و نظارت و کنترل و برنامه ریزی درست درک خود را عمق بخشیده و به اجرای
امر بپردازید . هزینه می کنید . دستتان درد نکند . اما در اخرین لحظه چرا . بی برنامه چرا ؟مدیریت هزینه هنر است ,
هنری که هر کس شایسته دست یازیدن به آن نیست . اگر از سر اجبار در منازلتان به دادن هدیه ای از سر ناچاری به
همسر و مادرتان اقدام می کنید , مطمئنا در محیط کار نیز چنین خواهید کرد . که این اجبار داد می زند .هر سال در
دانشگاه ما برای این روز عزیز به طور ابن الوقتی تصمیماتی اتخاذ می شود . تند , زود و سریع . از نظر میزان و رقم
هزینه – انصاف داشته باشیم - هر سال کمی بهتر از سال قبل است اما در عمل و اجرا ی این امر مهم بسیار سهل
انگارانه و تهی از فکر و ایده و اندیشه رفتار می شود. با توجه به این که این روز هر سال در سر رسید خود فرا می رسد
چرا نباید از چند ماه قبل در مورد ان فکر و برنامه ریزی کرد . می توان با یک فراخوان از همه انها که فکر و ایده های
مطلوب دارند و علی الخصوص با هم فکری با همکاران عضو شورای صنفی روش های مطلوب را بررسی و ایده های
نو را بعد از بررسی جامه عمل پوشاند . ایا اهمیت این روز از مراسم گاه به گاه و مقطعی همانند جشنواره کار افرینی
کمتر است ؟
تهیه پوستر , فراخوان عمومی , مصرف چند متر چلوار سفید و یک روز اجرای مراسم جشنی با حضور هنرمندان زن
که الحمدالله کم نیستند و سخنرانی یک خانم فرهیخته و با کفایت و خوش صحبت که ان هم الحمدالله تعدادشان کم
نیست , همه و همه شدنی است . می توان هدایای خانمها را در پاکتهای شکیل و زیبا گذارد و یادداشتی از سر مهر
و قدردانی بطور یکسان برای همه درون پاکتها تهیه کرد و قبل از مراسم به خانمها هدیه کرد و رسید مالی ان را نیز گرفت .
میتوان با ا جرای برنامه های مفرح و شاد . یک روز شاد و زیبا به خانم ها هدیه کرد که در جمعی زنانه بتوانند به پایکوبی
بپردازند , نه این که مثل چوب خشک و عصا قورت داده سر جایشان بنشینند و حتی تکانی نیز نخورند . بدون این که بترسند
بعد از اجرای مراسم گوششان به خاطر تکان هایی که در محیطی زنانه به خود داده اند کشیده شود . آیا توقع زیادی
است که تمنا داریم برای ارج نهادن به این روز از چند ماه قبل شروع کنید به تصمیم گیری و برنامه ریزی ؟ اصلا از همین
حالا برای سال بعد در همین روز فکر کنید. همیشه مرد دقیقه نود هستید .سال قبل نیز شاید سالی بود که به بدترین
شکل ممکن این روز برگزار شد نه مراسمی . نه جشنی . نه یادداشتی . باید خانمها به امور مالی مراجعه کرده . اول
امضا می دادند و بعد از کیسه ای نایلونی با کراهت و تلخی یک نیم سکه کف دستشان می گذاشتند .
حتی رابین هود مذکر نیز به بینوایان و محتاجان جامعه این گونه کمک نمی کرد . نه لبخندی . محبتی .و نه احترا می .
اصلا چه اصراری بود که ان سکه ها این گونه سخیف داده شود . می شد مبلغ مالی ان را به حساب خانم ها واریز کرد
که گذشت و انتقاد ها نیز فایده ای در بر نداشت . این هم می گذرد !آرزو بدلمان ماند که حتی یکسال بهتر از سال قبل
شاهد برگزاری محترمانه و با مدیریت صحیح روز زن باشیم . نمی دانم پیشینه نام گذاری این روز از چه زمانی بوده اما
هر چه هست نشان از بی برنامگی , بی انگیزگی و بی علاقگی مردانی است که تصمیم گیر هستند . در سالهای
گذشته نیز به همین منوال بوده است . بدون هیچ فکر و هدف درستی گاها در مراسم روز زن خانم یا خانمهایی ر ا بهر
دلیل و بی دلیل و بی معنا به عنوان کار مند نمونه زن و یا هیات علمی نمونه زن معرفی می کردند حتی خانم
باز نشسته ای را چند بار پی در پی به عنوان خانم نمونه کارکنان معرفی می کردند . چرایش را نفهمیدیم . از خانمی
عضو هیات علمی که در تخصص خود اگاه اما در بیان بسیار ناتوان و ضعیف بود و اصلا سخنران نبود به عنوان سخنران
دعوت کردند . حالا چرا این را هم نفهمیدیم ؟از حالا تا بعد منتظرم که نه تنها برای ارج گذاری خانمها در روز زن برنامه
ریز ی صحیحی شود . بلکه برای همکاران بازنشسته عزیزی که عمری در این دانشگاه بوده و پیر شده اند .
عمری دل سوزاندند و زحمت کشیدند . در هر مقام و مرتبه ای که بودند چه عضو محترم هیات علمی .
چه همکار محترم اداری . چه همکار محترم خدماتی و چه خانم های دانشگاهی در هر مرتبه و مقامی که هستند
به شکل ابرومندانه . سنگین . با صلابت و با احترام قدر دانی شود و ریاست محترم دانشگاه در سخنانی پدرانه به
عنوان بزرگ مرد این دانشگاه در این مراسم حضور یافته و قدردانی نمایند .امیدوارم و می دانم که سال بعد سالی
متفاوت است . از هم اکنون شروع کنید. با سپاس . همکار خانم 5/4/87
